haber
“
GAZINA ZAROKEKÎ BÊ NAV
Yên ku di her hevoka xwe de qala Mafê Mirovan dikin, ka hûn li kurê ne? Ma qey çavên we kor û guhê we kerr buye. Ez zarokek biçûk im, carna li başur û bakûr û carna jî li rojava û rojhelat têm qetilkirin.
Ev ewrên reş û tarî, wê kengê ji ser serê me belav bibin? Emê kengê tîrêjên tavê bi çavên xwe yên girî bibinin? Nizanim, nayê hişê min, bê ez kengî bi dilxweşî keniyabûm! Heta wan hovên cinawir, xewê jî bi dilopên sor li me lewitandine …
Berê kêfa min pir ji balafiran ra dihat, ew balafirên spî ku asîman dixemilandin. Lê belê ev balafirên weke qijikên reş ji kû ve derketin û malika me xerab kirin? Gundê mîn, dê û bavê min, xwişk û birayên min û hemû eqrebayên min, heta berxik û pisîka min a gewrik jî, bi hovîtî hatin qetilkirin.
Ma we me nedit? Di kovar, rojname û televizyonan de qala me nekirin gelo? Wey min jibîr kir, de qena hûn aciz nebin, wa li van nuçêyên bêqîmet(!) nemeyizand. Ne wilo? Bila be, xem nake. Mereqa min nekin, vê gavê ez hêj nemirime. Hûn ji kar û barê xwe yê girîng paşde nemînin.
Ji zorekên xwe re, pêlîstikên herî xweşik bikirin. Wan bibin dibistanên xweşik. Xwarin û vexwarinên herî çêjdar bidin wan. Lê ji kerama xwe re, bes qala mirovatî, dilovanî û mafê mirovan bikin. Em êdî ji we bawer nakin. Divê hûn ji xwe ji vê rûreşîyê xelas kin.
İSİMSİZ BİR ÇOCUĞUN FERYADI
Her cümlesinde insan haklarından bahsedenler hani neredesiniz? Gözleriniz kör, kulaklarınız sağır mı oldu? Ben küçük bir çocuğum bazen güneyde bazen de doğu ya da fark etmez dünyanın dört bir bucağında katledilen masum, savaştan ve ölümden habersiz bir çocuk…
Üzerimizdeki bu kara bulutlar ne zaman dağılacak? Ne zaman güneşin pırıltılarını görecek yaşlı gözlerimiz. Bilmiyorum en son ne zaman gülümsedi, acıdan kuruyup çatlayan dudaklarım. Hatta o zalim canavarlar rüyalarımı bile kirletti kızıl damlacıklarla…
Eskiden uçakları severdim. Onlara gökyüzünün süsü diye bakardım. Gökyüzünde süzülen bembeyaz bir martıydı onlar… Ama siyah bir kargayı andıran, korkunç, acımasız bu uçaklar da nerden çıktı. Köyümü, annemi, babamı, kardeşlerimi bütün akrabalarımı hatta inanmayacaksınız kuzularımı, gümüş renkli kedimi bile vahşice katlettiler bu uçaklar…
Görmediniz herhalde beni. Gazeteler, dergiler ve televizyonlar bahsetmedi mi bizlerden. Az daha unutuyordum sıkılmayasınız diye bu önemsiz(!) haberleri açmamış, takip etmemiş de olabilirsiniz.
Çocuklarınıza en güzel oyuncakları alın. Güzel okullara götürün. En tatlı yemekleri ve içecekleri yedirip içirin onlara. Ama lütfen bir daha insanlıktan, merhametten ve sevgiden söz etmeyin. Size inanmıyoruz. Siz de bu ikiyüzlülükten kendinizi kurtarın artık.
“